Polscy wielbiciele Ani i Maud

W przedwczorajszym wpisie wspomniałam o kilku wyjątkowych osobach, których nigdy nie poznałabym, gdybym nie wpadła na pomysł pisania bloga. Dziś, po 40 miesiącach od podjęcia tej decyzji, wiem, że była ona jedną z najlepszych w moim życiu. Z okazji okrągłej liczby odwiedzin bloga, opowiem dziś Wam o nas — polskich wielbicielach.

Przez wiele lat nie znałam nikogo innego, kogo „Ania z Zielonego Wzgórza” interesowałaby tak bardzo, jak mnie. Myślałam nawet, że ta moja fascynacja jest swoistym kuriozum — w murach elitarnego liceum twórczego, do którego miałam szczęście uczęszczać, rozmowy koncentrowały się raczej na egzystencjalizmie i nie sądzę, by ktokolwiek przypuszczał, że ta zaczytująca się w Cortazarze, Vonnegucie, Irvingu i prozie iberoamerykańskiej licealistka marzy o odwiedzeniu Wyspy Księcia Edwarda. To marzenie z dzieciństwa trochę na tym etapie było co prawda przykurzone — nadal każdego lata odświeżałam sobie serię o Ani, ale moje oficjalne lektury uświadamiały mi, że dzieciństwo już za mną i czas realnie spojrzeć w przyszłość.

W 2013r., po rozpoczęciu pisania bloga, znalazłam Ewę Henry. Pobieżna lektura jej artykułów na portalu Pinezka nie budziła wątpliwości! Znalazłam polskiego eksperta w interesującej mnie dziedzinie. Mieszkająca w Kanadzie Ewa okazała się nie tylko kopalnią wiedzy, ale i Pokrewną Duszą — chętną do pomocy zarówno w kwestiach związanych z Maud, jak i w różnych moich projektach (m.in. pomoc mamom w Zambii czy książka  „Listy do Jonathana”). O książce z listami do Jonathana Crombie nie wspomniałam chyba nigdy na blogu, więc pozwólcie, że w kilku słowach o niej teraz napiszę. Pomysł książki powstał po śmierci aktora w kwietniu 2015r., kiedy, w poświęconej jego pamięci grupie na Facebooku, kilka osób wyraziło żal, że nie udało im się napisać do niego przed śmiercią. W ciągu kilku miesięcy docierały do nas z całego świata listy do Jonathana, które zebrane zostały następnie w książkę, którą przywiozłam we wrześniu ubiegłego roku do Polski, gdzie została oprawiona. Ewa zadbała o jej estetykę — ozdobiła listy przepięknymi ilustracjami autorstwa swojej mamy, p. Marii Krowiak. Stworzyła też mapę, na której zaznaczyła miejsca, z których przyszły listy.

W maju 2015r., kiedy poznałam dr Rubio i Melanie Fishbane, spotkałam się też z mieszkającą w Ontario Ewą. Oczywiście czasu mieliśmy jak na lekarstwo, bo 3 dni i masa do zobaczenia, więc nie było to bynajmniej spotkanie przy herbacie. Umówiliśmy się na stacji w Uxbridge, jak przystało na dwie wielbicielki Maud (która wysiadła na tej stacji po powrocie z podróży poślubnej w 1911r.), skąd mieliśmy się udać w dalszą podróż. Co się tego dnia dokładnie działo, opisałam we wpisie z maja 2015r., więc się nie będę powtarzać. Ewa też opisała ten dzień, choć ciut inaczej. 

„Muszę Wam opowiedzieć o pewnej Wariatce. Wariatce przez potężne W. Szalonej pasjonatce, której pasji nie doceniłam, a która (ta pasja) powaliła mnie na łeb na szyję w zeszły weekend. Pasja, która sprawiła, że moj syn powiedział „Jeszcze jeden dom w którym mieszkała Lucy Maud do zwiedzenia a odgryzę sobie d...."! To ta kobieta od kur w Zambii, od pomocy mamom zambijskim i sierotom. Kobieta, która rodzinie ubogiego rybaka na Filipinach podarowała nie rybę, nie wędkę a... łódź. No to już wiemy, że Bernadeta Milewski nie robi nic na pół gwizdka. Otóż Bernadki pasją — jedną z pasji — jest wszystko co związane z Anią z Zielonego Wzgórza. Rzeczona Bernadka w jeden weekend objechała w Kanadzie więcej miejsc związanych z rzeczoną Anią niż ja przez ćwierćwiecze w Kanadzie. Miałam Wam opisywać co rzeczona Bernadka widziała i przez co mnie zdołała przeciągnąć w jeden dzień rzeczonego weekendu („To ja z Ameryki musiałam przyjechać, żeby ci pokazać plebanię w Leaskdale?!"), ale poczytajcie i obejrzyjcie na jej blogu, bo mnie samo przewijanie zmęczyło.”

Stacja w Uxbridge

Ewa w ławce Spadkobierców LMM
Z Ameryki musiałam przyjechać, żeby jej pokazać kościół w Leaskdale! :)

Czasem blog odkrywa prawdziwa wielbicielka (bądź wielbiciel) Maud. Zauważam to, bo nagle jest o wiele więcej odsłon i pojawiają się nowe komentarze... W lecie mój blog odkryła Joanna Okularczyk. W 2 dni przeczytała wszystkie wpisy i wystawiła mi taki komentarz:

„Była raz Bernadka,

żona oraz matka,

Ani wielbicielka, 

i Maud tropicielka,

podróżniczka twarda

na W.K. Edwarda.

(Wybaczcie, nie mogłam się powstrzymać)

Bernadko, na Twój blog trafiłam przypadkiem, szukając w internecie „czegoś do poczytania". W pewnej chwili pomyślałam, że może wreszcie zobaczę, jak wygląda Zielone Wzgórze — no i po nitce do kłębka dotarłam tutaj. I wsiąkłam! „Połknęłam” tego bloga (czy ten blog?) w dwa dni. Zaskoczyła mnie kanadyjska architektura — te domy są tak absolutnie różne od polskich domów z tamtych lat! I urzekła mnie kanadyjska przyroda, cudownie przedstawiona na Twoich zdjęciach. Masz wyjątkową wrażliwość na piękno, i wyjątkową umiejętność uchwycenia go na fotografii. A także wyjątkowe szczęście do spotykania ludzi, którzy znają Józefa, i wydobywania z nich tego, co najlepsze.”

Jak się okazało kilka dni temu, Joanna w czasie wolnym nie tylko czyta książki Maud, ale i tworzy przepiękne rękodzieło. Dostałam próbkę jej talentu w postaci zdjęć bombki z Zielonym Wzgórzem, które pozwoliła mi zaprezentować na blogu. Tak zachwyciła mnie ta bombka, że od razu zamówiłam Złoty Brzeg, Srebrny Gaj i Blue Moon. Będę miała piękne prezenty dla sąsiadów z Park Corner :).

Sylwia Kupiec napisała do mnie, gdyż chciała kupić lalkę z Wyspy (przy okazji wspomnę, że jeszcze kilka lalek czeka na swoich właścicieli — można do mnie pisać w tej sprawie). Zazwyczaj dostawałam informację zwrotną, że lalka dotarła i się podoba. Z Sylwią było inaczej. Dostałam nie tylko informację, ale i zdjęcie najpiękniejszego Kącika Ani, jaki kiedykolwiek powstał... W tym roku udało mi się kupić dla Sylwii Gilberta i jej kącik stał się jeszcze piękniejszy. 

U mnie w Blue Moon znalazło się natomiast coś, co Sylwia stworzyła specjalnie dla mnie i co zawsze będę bardzo ceniła. Będzie to przypomnienie, że dzielenie się moimi doświadczeniami z pobytów na Wyspie ma sens. Nigdy nie wiadomo, kto przeczyta te wpisy... Być może dzięki nim spełni się kolejne marzenie... Jak w tę pochmurną niedzielę na Wyspie, w czasie której miałam odpoczywać, a w ciągu pół godziny Blue Moon wypełnił się mówiącymi po polsku gośćmi, których podsyłała do mnie Pam z Muzeum Ani z Zielonego Wzgórza... Najpierw zjawiła się podróżująca solo Monika, która od dzieciństwa kochała Anię, a po 30 minutach zapukała Ola, która przyjechała na Wyspę z tatą. 

Polacy na Wyspie

Przy Złotym Brzegu okazało się, że korzystali oni z moich informacji zawartych we wpisie „Cena wyjazdu na Wyspę”, a przy latarni New London wyszło na jaw, że Ola i Monika mieszkają w Polsce w tej samej dzielnicy! Takie cuda dzieją się tylko na Wyspie!