Ciąg dalszy

Piątek był dniem wypełnionym prawdziwą magią. Przy Księżycowym Nowiu zadziała ona ze zdwojoną siłą... Nagle zmaterializował się strój Emilki i po kilku minutach przebrana w niego Ruby pozowała już do zdjęć, z których jedno trafi na okładkę nowego wydania „Emilki z Księżycowego Nowiu” :) 

Wstępny projekt

Miałam w planie jeszcze dwie plaże, ale niestety nie mieliśmy na nie czasu. W Springbrook na szybko pożegnaliśmy się i goście pojechali na obiad do Charlottetown, a my mieliśmy kilka minut, aby troszkę odsapnąć. Wielkimi krokami zbliżał się koniec naszej wizyty na Wyspie, więc ekspresowo zregenerowaliśmy siły, zjedliśmy szybki posiłek i wyruszyliśmy zaliczać kolejne atrakcje... Wakacje w moim towarzystwie bywają męczące... :)

Tuż przy Moim Wymarzonym Domku znajduje się cmentarz, na którym spoczywa przyjaciółka i zarazem kuzynka Maud — Frederica Campbell. Strata kuzynki w styczniu 1919r. była ogromnym ciosem dla Maud. Wraz z Frede odeszły w przeszłość radosne chwile towarzyszące ich spotkaniom. Służące z Leaskdale doskonale pamiętały dźwięczny śmiech, który rozlegał się na plebanii ilekroć gościła na niej krewna z Wyspy Księcia Edwarda. Na zaniedbanym nagrobku w Springbrook widnieje epitafium — modyfikacja wersu z „Makbeta”:

”After life's fitful fever she sleeps well”*

Piszę o tym, gdyż życzeniem pisarki było, aby i na jej nagrobku pojawiło się takie samo epitafium. Niestety w kwietniu 1942r., kiedy Maud wróciła pośmiertnie na Wyspę, nikt nie wiedział, że takie było jej życzenie. Od dawna cierpiący na depresję wielebny Ewan Macdonald nie wiedział chwilami, w czyim pogrzebie uczestniczy, zaś synowie Maud mieli inne sprawy na głowie — Chester z pewnością zastanawiał się, jak potoczą się jego losy bez wsparcia matki, zaś Stuart winił się, że będąc lekarzem nie zauważył, jak pogorszył się stan Maud.

Ilekroć odwiedzam cmentarz w Cavendish, zastanawiam się, dlaczego po latach nie została spełniona wola słynnej pisarki. Smutna jest świadomość, jak niewielki wpływ mamy na to, co stanie się po naszej śmierci...

Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, kiedy dotarliśmy do Cavendish. Najpierw odwiedziliśmy miejsce, w którym wychowała się Maud. Po domu dziadków Macneill pozostały jedynie fundamenty, jednak studnia, z której pisarka czerpała wodę, drzewa, które tak ubóstwiała i ścieżki, którymi chadzała są dowodem na to, że ponad 30 lat z biografii Maud właśnie tu miało miejsce. Jej duch jest tam zawsze obecny.

Następnie pojechaliśmy na Zielone Wzgórze. Czekały na nas tam Aleja Zakochanych i Las Duchów. 

Spacerując tymi opisanymi w książce ścieżkami można przenieść się w czasy, w których jedną z największych rozrywek było opowiadanie historii. To właśnie historie usłyszane z ust dziadka, historie opowiadane przez ciocię Mary Lawson czy opowieści kapitana statku Marco Polo, który przez jakiś czas mieszkał w domu Macneiilów posłużyły najpierw nastoletniej Maud, a następnie dorosłej pisarce. Bogata tradycja przekazywania historii sprawiła, że ceniono każdego, kto umiał je świetnie przekazywać. W wielu powieściach L.M. Montgomery pojawiają się więc bohaterowie, którzy są mistrzami w tej dziedzinie. Największą specjalistką okazała się jednakże Maud, dzięki której historie te poznano na wszystkich kontynentach. Dzięki niej my wszyscy pokochaliśmy Wyspę Księcia Edwarda miłością tak wielką, że wiele lat po zetknięciu się z powieściami kanadyjskiej pisarki marzymy o tym, aby odwiedzić prawdziwe Avonlea i zatrzymać się przy jej grobie.

„Usnęła spokojnie po życia gorączce”

*Tłumaczenie Leona Ulricha: „Usnęła spokojnie po życia gorączce”