Bideford

Wczoraj pogoda zupełnie nie dopisała. Dzień spędziłam więc w Moim Wymarzonym Domku, oddając się książkom, muzyce i upiększaniu sypialni. Potrzebowałam takiego dnia dla siebie. Efekty mojej pracy zamieszczę za jakiś czas na blogu, ale teraz niech to pozostanie tajemnicą. 

Dziś od rana miałam znów bardzo napięty program :). Wczoraj dowiedziałam się, że 30 września to ostatni dzień, w którym można odwiedzić Muzeum Plebanii w Bideford, czyli miejsce, w którym mieszkała młodziutka nauczycielka Lucy Maud Montgomery w latach 1894-1895. Wybrałam się więc rano do oddalonego o prawie 70 km Bideford. Od początku natrafiłam na problemy, gdyż tuż przy domu, w którym urodziła się pisarka, kładziony był nowy asfalt. Miałam skręcić w prawo, a tam tumany kurzu i brak możliwości wjechania na jezdnię... Uroki zwiedzania po sezonie :). Oczywiście nie zraziły mnie roboty drogowe i po kilku minutach kontynuowałam podróż na zachód. Po około godzinie dojechałam na miejsce. Przywitał mnie wolontariusz Paul, który od razu zapytał, czy to przypadkiem nie ja dzwoniłam poprzedniego dnia. Byłam pierwszą w dniu dzisiejszym i najprawdopodobniej jedyną zwiedzającą osobą. Muzeum odwiedza około 800 osób na rok. To niewiele, ale odległość od głównych atrakcji związanych z pisarką sprawia, że docierają do niego tylko najwięksi entuzjaści twórczości Maud. Paul, który chyba liczył na spokojny dzień, szybko zorientował się, że dziś będzie potrzebna mu pomoc. Na większość pytań nie potrafił odpowiedzieć, więc szybko z odsieczą przyszła mu żona Barbara oraz inna wolontariuszka – Janice. Wspaniali ludzie! Miło się nam gawędziło. Między innymi dowiedziałam się, że Japończycy nakręcili w Muzeum film i że wyświetlano go w japońskiej telewizji. Okazało się też, że w połowie października John Sylvester będzie fotografował Muzeum :). Mały świat!

W Muzeum można podziwiać bardzo dużo eksponatów pochodzących z końca XIX i początków XX wieku. Głównie są to meble, przedmioty codziennego użytku, stroje, naczynia. 

Wielką atrakcją jest możliwość odwiedzenia sypialni Maud, która była równocześnie miejscem jej pracy twórczej w ciągu roku spędzonego w Bideford. Ten sam krajobraz, który widać z okna sypialni, był inspiracją dla słynnej pisarki 120 lat wcześniej...

Pewne zdarzenie z okresu spędzonego w Bideford znalazło się też w „Ani z Zielonego Wzgórza”... Podczas pobytu Maud na plebanii, żona pastora upiekła pewnego dnia tort, który podano przybyłemu na wizytę pastorowi z innej parafii. Niestety zamiast wanilii dodała do ciasta mazidło. Ten incydent posłużył później Maud jako ispiracja dla słynnego ciasta Ani (w pierwszym polskim tłumaczeniu jest mowa o kroplach walerianowych, jednak w oryginale występowało  mazidło). W Bideford z dumą pokazywana jest spiżarnia, w której powstał tort. Można w niej znaleźć też zeszyt z przepisami – nie sprawdzałam, czy są to przepisy, które wymagają nietypowych produktów :).

W lecie w każdą środę czytane są w Muzeum opowiadania Lucy Maud Montgomery. Przygotowywana jest herbata i podawane są ciasteczka imbirowe. Janice próbuje wyszukiwać opowiadania, które powstały dokładnie 100 lat wcześniej. W tym roku czytano więc opowiadnia z 1914 r., a w przyszłym będą to opowiadania z roku 1915. Janice jest wielką wielbicielką twórczości Maud i widać, że sprawia jej ten wolontariat wiele radości. Odbyła też swoją „pielgrzymkę” do miejsc związanych z Maud w Ontario. Ja też mam nadzieję kiedyś ją odbyć.

W drodze powrotnej zatrzymałam się w Kensington, gdzie znajduje się stacja kolejowa, z której Maud jeździła na zachód. 

Stacja, którą można współcześnie podziwiać w Kensington, nie jest jednak stacją, z której wyjeżdżała 15–letnia Maud z dziadkiem Montgomery do Prince Albert. Nikt nie orientował się, gdzie mogę znaleźć budynek stacji z 1890r. i dla osób pracujących w Informacji Turystycznej była to wielka nowina, że budynek, który wszyscy fotografują nie mógł wówczas służyć jako stacja, gdyż powstał on w 1905r. Wiedziałam, że wcześniejsza stacja została przeniesiona na ulicę Imperial i że służyła jako Bed and Breakfast. Odszukałam więc budynek stacji, który z całą pewnością widziała Maud w 1890r. oraz w 1891r. Obecni właściciele kupili dom 3 lata temu i są świadomi, iż budynek ten ma historyczne znaczenie. Służył on jako stacja i jednocześnie dom zawiadowcy stacji w dwóch ostatnich dekadach XIX i przez 4 pierwsze lata XX wieku.