Nadia z Blue Moon

Na blogu albo panuje susza, albo ulewa... Kiedy przygotowywałam wczorajszy wpis, zupełnie nie przypuszczałam, co się wydarzy za kilka godzin. Około południa zjawił się u mnie listonosz z masą przesyłek, a wśród nich niepozornie wyglądająca koperta z Polski od Joanny Okularczyk. O Joannie pisałam w grudniu ubiegłego roku, kiedy zachwyciłam się robionymi przez Nią bombkami. Pisałyśmy ze sobą i ustalały, które dla mnie zrobi. W końcu stanęło na czterech — Zielone Wzgórze w prezencie dla mojej siostry (jako przedsmak podróży, która czeka Ją w czerwcu), Blue Moon dla mnie, Złoty Brzeg w prezencie dla Paula Montgomery i Srebrny Gaj w prezencie dla Pam Campbell. Nie poprzestałam bynajmniej na bombkach. W lecie zauważyłam pudełko, które pasowałoby mi w Blue Moon — też zamówiłam 😊. I na deser dołożyłam herbaciarkę, bo nie mam tam nic ładnego na herbatę ekspresową. 

To pokaźnych rozmiarów zamówienie jeszcze, co prawda, do mnie idzie, jednak wczoraj przyszła inna przesyłka. Wiedziałam, że Joanna jest artystką, więc spodziewałam się jakiegoś drobiazgu. Może ozdoby na choinkę? Albo jakiegoś bibelotu do Blue Moon... Wyobraźcie sobie, jakie było moje zdumienie (pewnie swym rozmiarem porównywalne ze zdumieniem Pani Małgorzaty Linde!), kiedy w kopercie znalazłam książkę pod tytułem ”Nadia of Blue Moon”!! Po  jej otwarciu szybko do mnie doszło, że Joanna napisała opowiadanie o Nadii (i o nas) jako o sąsiadach Ani i Gilberta z czasów Złotego Brzegu (choć przyznam, że czas akcji trudno jednoznacznie określić, gdyż pojawia się w nim również pracująca na poczcie panna Montgomery i to moja Nadia pomaga jej wpaść na pomysł, aby nikt nie chciał Ani, bo nie jest chłopcem). 

Płakałam chyba pięć razy ze wzruszenia czytając to opowiadanie. Jest w nim mój sekretarzyk, ciasto czekoladowe, a nawet hobby mojego męża. Wszystko zgrabnie wplecione w narrację, której nie powstydziłaby się sama panna Montgomery. Zresztą sami przeczytajcie!

„BO NIE JESTEM CHŁOPCEM”

  - Nie chcecie mnie! Nie chcecie mnie, bo nie jestem chłopcem!

 Nadia Milewski gwałtownie poderwała głowę z poduszki. Długie, proste, brązowe włosy, okalające jej twarz, zafalowały, zatańczyły w powietrzu. Co za dziwny sen, pomyślała, trąc palcami powieki. W tym śnie byłam…

 Coś stuknęło w szybę. Raz, a potem drugi. Nadia natychmiast zapomniała o śnie, wyskoczyła z łóżka, i, plącząc się w długiej, nocnej koszuli, podbiegła do okna. No tak, Rilla Blythe! Stała na trawniku z zadartą głową, patrząc w okno na facjatce. W jednej dłoni trzymała dużą, szarą kopertę, a w drugiej kolejny kamyk, przygotowany zapewne po to, by rzucić nim w szybę. Nadia otworzyła okno.

 - Już schodzę! – krzyknęła do przyjaciółki. – Daj mi pięć minut!

 - Zaspałaś? – zaśmiała się Rilla. – A podobno to ja jestem największym śpiochem na całej Wyspie. Pośpiesz się!

 Nadia ubrała się w iście ekspresowym tempie i zbiegła na dół. Mama była w kuchni, obejrzała się na wbiegającą córkę.

 - Śniadanie czeka już od godziny – powiedziała z uśmiechem. – Nie chciałam cię budzić, spałaś tak słodko… a poza tym masz wakacje! Zaraz, a dokąd to?

 - Mamuś, Rilla na mnie czeka! – zawołała Nadia, w biegu łapiąc ze stołu bułeczkę z masłem i kierując się do drzwi. Od progu zawróciła, w przelocie pocałowała matkę w policzek, i wybiegła na zalany słońcem trawnik. Przed dom, noszący nazwę Blue Moon. Tu, między klombami kwiatów, czekała na nią jej najbliższa przyjaciółka - Rilla Blythe ze Złotego Brzegu.

*  *  *

 Rilla, siódme z kolei dziecko Ani i Gilberta Blythe’ów, czuła się w rodzinie nieco osamotniona. Starsze rodzeństwo nie umiało znaleźć wspólnego języka z młodszą o kilka lat siostrzyczką. I siostry, i bracia, traktowali Rillę jak swego rodzaju maskotkę – niekiedy rozpieszczali ją i hołubili, a niekiedy odstawiali na bok, gdy uważali, że „ta mała” mogłaby im przeszkadzać w „dorosłych” zabawach. Rilla snuła się więc po domu, czytała, wynajdywała sobie różne zajęcia, i marzyła o dziewczynce-rówieśniczce, z którą mogłaby się zaprzyjaźnić. Pewnego dnia to marzenie się spełniło. Do niedalekiego domu, zwanego Blue Moon, sprowadziła się trzyosobowa rodzina.

*  *  *

 - To są Jankesi, droga pani doktorowo – oświadczyła posępnie Zuzanna, wnosząc do salonu tacę z herbatą i ciasteczkami. – Przewiduję kłopoty.

Ania Blythe i panna Kornelia (a właściwie pani marszałkowa Elliot), która przyszła do Złotego Brzegu  w odwiedziny, spojrzały na siebie z rozbawieniem.

- A dlaczego tak uważasz, Zuzanno? – spytała panna Kornelia z uśmiechem.

- A dlatego, pani marszałkowo Elliot, że ludzie, którzy nie potrafią usiedzieć na miejscu, i własny kraj jest dla nich za mały, nie mogą przynieść nic dobrego!

- Zuzanno kochana – Ania spojrzała z czułością na siwowłosą kucharkę – to są porządni ludzie! Przyjechali tu kiedyś, zakochali się w Wyspie i szukali domu do kupienia. Wiesz, jacy byli szczęśliwi, gdy okazało się, że Blue Moon jest wystawiony na sprzedaż? Doktor spotkał ich na stacji kolejowej i mówił mi, że w życiu nie widział nikogo tak oczarowanego Wyspą Księcia Edwarda. I że wyglądają na ludzi znających Józefa. Na pewno wszystko będzie dobrze.

- No, zdziwiłabym się, gdyby Wyspa im się nie spodobała – oświadczyła z godnością Zuzanna. – U siebie na pewno nie mają nic równie pięknego. Tylko czy ta ich córka będzie pasować do tutejszych dzieci? Mam nadzieję, że nie nauczy ich żadnych niestosownych zachowań! W każdym razie nasze pociechy będę trzymać od niej z daleka!

 Zabrała tacę i wyszła do kuchni. Ania spojrzała na pannę Kornelię i westchnęła.

- Aniu, kochanie – panna Kornelia od razu domyśliła się, co dręczy przyjaciółkę. – Nan i Di są już duże i rozsądne, a Rilla, choć nieco rozpieszczona, też ma sporo oleju w głowie i nie jest ani w połowie tak naiwna jak inne dziewczęta w jej wieku. Nie sądzę, żeby ta mała Jankeska miała na nią zły wpływ. W końcu – Jankesi czy nie Jankesi – skoro pokochali Wyspę, to dobrze o nich świadczy.

- Panno Kornelio – Ania spojrzała na rozmówczynię z wdzięcznością – pani zawsze umiała spojrzeć na wszystko rozsądnie.

- Wpływ marszałka – oświadczyła panna Kornelia z komiczną powagą. – Ciągle powtarza, że co ma być, to będzie, choćbyśmy stanęli na głowie. I że nie warto się martwić na zapas, bo jak przyjdzie pora na zmartwienia, to i tak tego zapasu zabraknie. Typowo po męsku!

Joanna Okularczyk "Nadia of Blue Moon"

A oto, jak zareagowała Nadia, kiedy zobaczyła książkę 😊

Mam nadzieję, że Joanna w komentarzu wyjaśni, skąd przyszła inspiracja do napisania tego opowiadania. Pozostaje mi tylko dodać, że był to najpiękniejszy prezent gwiazdkowy, jaki kiedykolwiek dostałam. Z całego serca dziękuję Joannie i Jej Mężowi Przemysławowi, którzy wspólnie pracowali nad tą niezwykłą niespodzianką.