Nadia z Blue Moon cz. III

Od tej pierwszej wizyty minęły dwa tygodnie. Teraz Nadia i Rilla maszerowały razem na pocztę, by wysłać do Montrealu dużą, szarą kopertę.

- Wiesz, moja mama pisze opowiadania, które wysyła do wydawcy – Rilla ujawniła przyjaciółce, co jest w kopercie.

Nadia aż zakrztusiła się bułką. Gdy złapała oddech, spojrzała na towarzyszkę z niedowierzaniem.

- Jest pisarką? Prawdziwą pisarką?

- Taką prawdziwą to chyba nie – szczerze wyznała Rilla. – Prawdziwa to taka, która pisze książki, a moja mama pisze tylko krótkie opowiadania. Potem są wydrukowane w gazecie, a to chyba się nie liczy.

- Wiesz… - powiedziała Nadia niepewnie. – Twoja mama mi się dzisiaj śniła…

- Naprawdę? – oczy Rilli zrobiły się okrągłe ze zdziwienia. – Co dokładnie ci się śniło?

- Nnnoo… ja nie wiem, czy to była ona… ale tak czułam… była chuda, brzydka i nieszczęśliwa, bo nikt jej nie kochał.

- To nie mogła być moja mama – oświadczyła Rilla z przekonaniem. – Moja mama jest zgrabna, piękna i szczęśliwa. Tata świata poza nią nie widzi, Zuzanna ją uwielbia, i my wszyscy ją kochamy. Bzdury ci się śniły i tyle!

Nadia umilkła. W końcu sama nie była pewna, o co chodziło w tym śnie.

W milczeniu doszły na pocztę. Kobieta, której wręczyły szarą kopertę, uśmiechnęła się do nich ciepło. Dłoń miała poplamioną atramentem, a na biurku leżał stos kartek zapisanych drobnym pismem.

- Nowe opowiadanie, prawda? – zwróciła się do Rilli. – Pozdrów mamę ode mnie. Mam nadzieję, że za kilka dni przyjdzie odpowiedź, równie pozytywna jak poprzednie.

- Dziękuję, panno Montgomery – Rilla była nieco onieśmielona. – A pani…. pani też coś pisze?

- Ach – kobieta, nazwana panną Montgomery, lekko westchnęła. – Zaczęłam, ale utknęłam... Jest sierotka, której nikt nie chce…. Dobra, wrażliwa, szczera, tylko że nikt jej nie chce, a ja nie wiem dlaczego…

- Bo nie jest chłopcem! – zawołała Nadia, zanim zdążyła uświadomić sobie niestosowność swego okrzyku. Złapała się za usta i przerażona spojrzała na pannę Montgomery. A ona utkwiła w niej przenikliwy wzrok, w którym  Nadia dostrzegła nagły błysk. Jak zahipnotyzowana patrzyła w oczy kobiety, obojętna na fakt, że Rilla ciągnie ją do wyjścia. Czuła, że właśnie stało się coś bardzo ważnego, coś, co będzie miało wpływ na życie wielu ludzi. Coś, co przetrwa wiele lat i odbije się echem na całym świecie. Nie wiedziała, co to jest, ale jakąś cząstką świadomości zdawała sobie sprawę, że w pewnym stopniu jest za to odpowiedzialna. Że jej nieprzemyślane słowa, słowa, które słyszała we śnie, i odruchowo powtórzyła, że te słowa „bo nie jestem chłopcem” są jednymi z najistotniejszych słów, jakie w życiu wypowie. Błysk w oczach panny Montgomery powoli przygasał, kobieta wyglądała jakby wracała z bardzo daleka, albo budziła się z  głębokiego snu. Odetchnęła głośno, patrząc łagodnie i z czułością w oczy Nadii.

- Dziękuję ci, kochanie – powiedziała cicho. – Jak masz na imię?

- Nadia – odparła dziewczynka. – Mieszkam w Blue Moon.

- Dziękuję ci – powtórzyła kobieta. – Dziękuję ci z całego serca, Nadiu z Błękitnego Księżyca.

Joanna Okularczyk "Nadia of Blue Moon"