Wiersze Anety

Dziś oddaję głos Anecie Sulejewskiej, która, zainspirowana zdjęciami z Wyspy, „zasypuje” moją skrzynkę pocztową pięknymi wierszami. Już kilka razy twórczość Anety pojawiała się na moim blogu oraz na stronie na Facebooku i zawsze wzbudzała ona wielkie zainteresowanie. Dziękuję Anecie, że tak bardzo mnie rozpieszcza i regularnie dostarcza mi estetycznych doznań, a Was wszystkich zachęcam do zapoznania się z Jej utworami.

PODRÓŻ 

Aneta Sulejewska

Teraz już wiem, jakie to proste! 

Wystarczy wejść na najwyższe drzewo, 

tak, by końcem palca zahaczyć o niebo. 

Poczekać aż chmury księżyc odsłonią 

podskoczyć i jego czubek uchwycić dłonią. 

Usiąść wygodnie w tym ciepłym fotelu 

i odbyć podróż cudowną ku celu, 

którym jest Wyspy ziemia czerwona.

Gdy księżyc wzejdzie nad świerki zielone, 

gdy trawy na wydmach  zastygną uśpione, 

wiatr z szumem wody zanuci balladę, 

zejdę z fotela i na łące stanę. 

Wśród koronek białych kwiatów, 

z czerwienią dojrzałych maków, 

spędzę najmilejszą noc, 

aż swym trelem obudzi mnie kos. 

Słońce ramię przyjaźnie poda, 

wesołą historię wyszemrze woda, 

czerwone ścieżki wraz z drzewami, 

będą cichymi opiekunami. 

Zaprowadzą przez dzikie lasy, 

nawet te, w których straszy czasem. 

Powiodą polami w łubiny ubrane 

aż pod bieloną wiatrem latarnię. 

I nawet gdy księżyc na powrót zawoła, 

to miejsca już tego opuścić nie zdołam. 

***

WYTCHNIENIE

Aneta Sulejewska

Głęboki wdech, wiatr na policzku, 

zamykam oczy, już nic mi nie trzeba. 

Palcem na piasku serce rysuję, 

mam tutaj swoją namiastkę nieba. 

Słońce otoczy czułym uściskiem, 

rudzik opowie baśnie nieznane. 

Światło z latarni nadzieję przyśle, 

że jeszcze będzie kiedyś wspaniale.

***

WSCHÓD SŁOŃCA 

Aneta Sulejewska

Przeciągnęło się słońce, ziewnęło, 

powieki leniwie otwarło, 

burzę loków z chmur odgarnęło, 

niebo z szarości wytarło. 

Spojrzało przed siebie 

i widzi moc oczu w siebie wpatrzoną, 

troszeczkę się więc zawstydziło, 

barwą spłonęło czerwoną. 

Gdy jednak usłyszy brawa, 

ochy i achy w zachwycie 

szybko sukienkę wkłada, 

uszytą z nitki świetlistej. 

Lekkie promienie rozrzuca, 

w jeziora, lasy i pola, 

już lśni prawie pół świata, 

błyszczy się wszystko dokoła. 

***

TĘCZA

Aneta Sulejewska

Z szarości chmur, krople błękitne 

spadają wprost w ogrodu toń, 

słońce zwabione świeżym zapachem, 

wychodzi, by poczuć kwietną woń. 

Chciało po cichu, by nikt go nie widział, 

lecz promień zahaczył o chmury bok, 

złamał się i poleciał, 

przeszył istotę kropli na wskroś. 

Barwna wstążka na niebo wypadła, 

toczy się szybko, przed siebie gna, 

nagle znienacka do lasu wpadła, 

gdzie wiatr na dzwonkach melodię gra. 

Gdy ma się szczęście można ją znaleźć, 

wspiąć się i pójść gdzie tylko się chce, 

moja prowadzi na Wyspy plaże, 

może tam dojdę? Bóg tylko wie...

***

DROGA 

Aneta Sulejewska

Wiele na świecie  Bóg dróg narysował, 

niektóre mi pokazał, niektóre gdzieś schował. 

Wciąż marzę o jednej, piaszczystej, czerwonej, 

zapachem morza  po brzegi wypełnionej. 

Na niej łubiny w trawach ukryte, 

grają wraz z nimi najsłodszą muzykę 

i tą melodią mnie zapewniają, 

że trudne marzenia też się spełniają. 

***

Najnowszy wiersz Anety dostałam bez towarzyszącego zdjęcia. Jego tytuł „Wiatr”... Wybrałam się więc wieczorem, aby uwiecznić ten nadmorski wiatr, który nam od piątku towarzyszy.

WIATR

Aneta Sulejewska

Lubię kiedy wiatr gra na liściach,

gdy swoją muzyką miesza mi w myślach.

Sprawia, że widzę przed sobą morze,

trawiaste wydmy, latarnię może?

Trudno wiatr złapać, ucieka przez palce,

można go zobaczyć gdy goni latawce.

Jest nikłym posłańcem pięknych zapachów,

ukradkiem porywa je ze świeżych kwiatów.

Z wiatrem jest dobrze biegać po łące,

patrzeć na maki z wichrem tańczące,

słuchać z nim legend starych mórz,

i zasnąć gdy szumi nad uchem tuż.