Odpowiedzi dr Rubio cz. II

Pytanie Pani Sylwii:

„Czy po latach badania życia Lucy, obraz pisarki, jaki się z nich wyłonił dr. Rubio uważa za faktyczny, czy ciągle jeszcze budzi wątpliwości i dociekania Biografki? Bo to chyba trudno powiedzieć z całą pewnością "tak, taki był ten człowiek"... I drugie pytanie - Jakie było najdziwniejsze, albo najbardziej trudno dostępne ze źródeł dr. Rubio i czy może z dotarciem do niego wiązała się jakaś przygoda, bądź ciekawa historia?"

Dr Mary Henley Rubio: Kiedy pisałam biografię, próbowałam sprawdzić wszystko, co zostało zawarte w Dziennikach. W większości LMM pisała prawdę, ale opisywała ją ze swojej własnej perspektywy. Któż mogłby zrobić to inaczej? Z pewnością przekręciła historię Hermana Learda, jak pisałam w biografii, jednakże nie pisała nieprawdy — po prostu pominęła pewne rzeczy. Wspomina, że była na ślubie Frederyki, choć nie była. Pominęła dużą część historii Chestera, gdyż miała nadzieję, że się on zmieni / ustatkuje i nie mogę jej za to winić, skoro planowala publikację Dzienników i wiedziała, że Chester ma dzieci, które kiedyś mogą te Dzienniki przeczytać. Jednym z dużych wyzwań było odnajdywanie wątków historii Chestera. Również trudne było pełniejsze zrozumienie, dlaczego zarówno w Leaskdale, jak i w Norval sprawy sie popsuły. Po publikacji Dzienników wspomnienia ludzi ulegly zmianie — zarówno w kwestii tego, co się zdarzyło, jak i tego, co oni myśleli o LMM — i to sprawiło, że bardzo trudno było wydobyć z ludzi prawdziwe historie. Uważam, że żadne badania przeprowadzone po publikacji Dziennikow nie są wiarygodne. 

Pytanie Pani Kataliny:

„W swoich wczesnych książkach kwestie na tamten czas uważane za intymne i bardzo osobiste były opisywane bardzo zdawkowo, w swoich późniejszych dziełach autorka pisze o zdradach, rozwodach i np. poronieniu dziecka wprost i tu moje pytanie do dr Rubio: Czy to rzeczywiście zmiana obyczajowości sprawiła, że Montgomery pisze o takich sprawach wprost czy może jej własne trudne doświadczenia życiowe skłoniły ją do poruszenia takich tematów? Bo widać, że im późniejsza Montgomery tym mniej jest w jej książkach tej sielankowości, za którą świat pokochał np. serię o Ani."

Dr Mary Henley Rubio: Nie zauważam tak wielkiej różnicy w tematyce — z pewnością można natomiast zauważyć wiekszą zmianę tonu. We wczesnych książkach spotykamy się ze strasznym okrucieństwem doświadczanym przez dzieci takie jak Ania czy Emilka, ale lekkość i humorystyczność tonu często łagodzi ból. Ton pozwala się domyślać, że sprawy dobrze się ułożą. Kiedy Montgomery pod koniec swojego życia była pogrążona w swoim własnym bólu, trudniej było jej utrzymać lekki ton. Jestem pewna, że przynajmniej w małym stopniu widziała siebie samą w postaci kontrolującej babci w „Janie ze Wzgórza Latarni”. „Penguin”, wydawca „Ani z Wyspy Księcia Edwarda”, reklamował tę książkę jako „mroczniejszą”, ale był to bardziej chwyt marketingowy niż fakt. Wydawcy muszą mieć jakiś chwyt, aby sprzedawać książki.

Można zauważyć natomiast dużą różnicę między tonem powieści, szczególnie wczesnych, a tonem Dzienników. Reprezentują one dwie strony Lucy Maud Montgomery.

Pytanie Pani Kasi:

„Jako autorka biografii L.M.Montgomery, gdyby miała Pani szansę uzyskać jedną odpowiedź od samej Montgomery, o co by Pani ją zapytała?"

Dr Mary Henley Rubio: To trudne pytanie. LMM pisała z wielką wnikliwością o uczuciach dzieci, ale sama była trudną matką. Może zapytałabym ją: „Gdybyś dostała drugą szansę w wychowaniu dzieci, czy jest coś, co zrobiłabyś inaczej?”

Pytanie Pani Uchomisi:

„Jako, że z nazwiskiem pani Rubio pierwszy raz zetknęłam się w książce "Kuchnia z Zielonego Wzgórza" zapytam czy wypróbowywała któryś z przepisów L.M. Montgomery?" 

Dr Mary Henley Rubio: Tak, przez jakiś czas miałam jej własną ksiażkę z przepisami i skopiowałam wszystkie przepisy, jakie LMM dawała swoim służącym, aby na ich podstawie przygotowywały posiłki. Stuart był zachwycony, kiedy odnalazłam jej przepis na placek niby wiśniowy, który zagubił się wiele lat wcześniej. Jest to bardzo smaczne ciasto. Jej placek z rabarbarem jest wyśmienity. Stuart bardzo lubił jej kandyzowaną marchewkę, ale ja osobiście jej nigdy nie robiłam. Rodzina Crawfordów przygotowała ksiażkę z jej przepisami, które w większości pochodziły od Frederyki i rodziny Campbellów. Nieproporcjonalnie dużo w niej deserów, co było odpowiednie dla ludzi, którzy w lecie pracowali na polach, a w zimie mieszkali w zimnych domach. Potrawy te sprawiłyby, że szybko przybralibyśmy na wadze, choć są bardzo smaczne. Maud była pierwszorzędną kucharką.

Data wywiadu: 27. 09. 2015
Tłumaczenie: Bernadeta Milewski

Wszelkie prawa zastrzeżone. Proszę o niekopiowanie tekstu bez mojej pisemnej zgody (ustawa z dn. 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych).