Maud bez „e"

Dziś kilka słów na temat imion... W scenach, w których Ania (w oryginale Anne) nalega, aby jej imię pisano z końcówką „e”, L.M. Montgomery daje upust swoim własnym frustracjom związanym z imieniem. Jak doskonale pamiętacie, Ania nie przepadała za swoim imieniem — o wiele bardziej wolała imię Kordelia, które zostanie uwiecznione w drugim imieniu córeczki Diany. Skoro jednak miała na imię Anne, to bardzo zależało jej na tym, aby każdy wiedział, iż nie jest to ta bardziej pospolita (według niej) wersja — Ann. 

Oczywiście większość z Polaków wychowała się na tłumaczeniu Bernsteinowej i spotkała się z „Andzią”. Pamiętam, że chyba tylko w „Ani z Zielonego Wzgórza” spotkałam się z taką wersją imienia „Anna”! Trzeba tu jednak nadmienić, że osoba anglojęzyczna z tych scen dowiaduje się trochę innych rzeczy o Ani — dosyć bowiem typowe jest uściślenie, jak pisze się czyjeś imię czy nazwisko (sama to często robię mówiąc, że jestem „Bernadeta with one t” 🙂). Oczywiście robi się to w przypadku, kiedy ktoś notuje dane, ale Ania tak bardzo nie lubiła wersji „Ann”, że dmuchała na zimne i obwieszczała poprawną wersję swojego imienia już na samym wstępie. 

Wiele razy pisałam na blogu, że autorka „Ani z Zielonego Wzgórza” nie lubiła imienia Lucy. Dla osób, które badają życie LMM, imię to kojarzy się z babką Lucy Woolner Macneill, ewentualnie z Lucy Grey (jedną z dwóch wyimaginowanych przyjaciółek LMM) bądź z psem Roberta Montgomery 🙂. Na Wyspie bardzo często słyszy się niestety o „Lucy Maud” — ciekawe, co powiedziałaby na to LMM... Nikt jednak nie twierdzi, że na Wyspie mieszka wiele osób, które są ekspertami w dziedzinie L.M. Montgomery... 

W odniesieniu do pisarki badacze i znawcy tematu najczęściej używają form „L.M. Montgomery”, „Maud” (wymawiane „Mod” przez długie „o”) lub „LMM”. Właściwie wystarczy rzut oka na jakikolwiek artykuł, żeby wiedzieć, czy pisała go osoba, która zna się na rzeczy, czy też nie 🙂

Oddajmy jednak głos samej Maud...

„Zostałam nazwana Lucy po Babce, a Maud po córce Królowej Wiktorii, księżnej Hesji, która, jak sądzę, mniej więcej wtedy zmarła. Nigdy nie podobało mi się imię Lucy. Podobało mi się natomiast imię Maud — pisane bez „e” na końcu — jednak nie w połączeniu z Montgomery. Zawsze wydawało mi się, że „Maud Montgomery“ to nieprzyjemne połączenie — choć nie jestem w stanie wytłumaczyć dlaczego. O wiele bardziej podoba mi się Maud Macdonald.”

Kiedy w marcu 1901r. Maud zauważyła w gazecie „The Daily Patriot” swoje nazwisko na liście poetów Wyspy Księcia Edwarda, najpierw skupiła się na tym, że pojawia się na niej w znienawidzonej przez siebie formie „Lucy Maud Montgomery”. 

7 lat później, tuż przed publikacją „Ani z Zielonego Wzgórza”, napisze do swojego korespondencyjnego przyjaciela George’a Boyda MacMillana:

„Kilka dni temu dostałam list od mojego wydawcy. W chwili obecnej kłócimy się o nazwisko autora. Chcę, by książka została opublikowana pod nazwiskiem „L.M. Montgomery”, jak wszystko, co do tej pory publikowałam. The Page Co. nalega na „Lucy Maud Montgomery”, czego nienawidzę. Nie wiem, kto wygra — pewnie wydawca.“

Jednak wygrała LMM i wszystkie jej książki zostały opublikane pod wersją jej nazwiska, jaką sama akceptowała.