Ciekawostki

W dzisiejszym wpisie znajdziecie kilka ciekawostek. Mam nadzieję, że przynajmniej niektóre z poniższych faktów są Wam do tej pory nieznane. Dla mnie L.M. Montgomery jest niezwykle fascynującą postacią. Poznawanie jej jest podobne do obierania cebuli – każda obrana warstwa odkrywa kolejną, po której z pewnością będzie następna. 

L.M. Montgomery, znana wśród znajomych, rodziny i przyjaciół jako Maud, nigdy nie używała swojego pierwszego imienia „Lucy”. Nieprzypadkowo na okładce książki, która przyniosła jej światową sławę, nie pojawia się imię Lucy. Maud stanowczo nalegała na to, by świat poznał ją jako L.M. Montgomery. Na Wyspie Księcia Edwarda i w biografiach pisarki przyjęło się imię, którego używała autorka, czyli Maud. Można poza tym spotkać się z L.M. Montgomery lub Lucy Maud. Koniecznie jednak trzeba pamiętać, że imię Maud z pisownią bez „e” (istnieje również imię „Maude”). Jak zapewne pamiętacie, w oryginale Ania chce, aby jej imię zawsze pisano przez „e” na końcu – Anne. W imieniu Ani jest więc „e”, jednak w imieniu pisarki z całą pewnością nie. Nie przeszkodziło to jednak jednej z firm na Wyspie wydrukować całej masy pocztówek z Zielonego Wzgórza, którego sława rozpoczęła się od książki niejakiej Lucy MaudE Montgomery... 

Maud była niezwykle lojalną przyjaciółką. Przyjaźnie między Anią i Dianą czy też między Anią i Ewą (Leslie) Moore były odzwierciedleniem jej własnych przyjaźni, których miała kilka w swoim życiu. Jej najbliższą przyjaciółką w dzieciństwie była Amanda Macneill, którą nazywano Mollie.  Mollie siedziała w ławce z Maud w szkole w Cavendish. W swoim dzienniku pisarka opisze tę przyjaźń jako „kupioną" za 4 jabłka z sadu (4 jabłka dostaly 2 inne koleżanki, z którymi przez 2 pierwsze dni po przybyciu do szkoły siedziała Amanda. W zamian za jabłka zgodziły się, aby Amanda usiadła w ławce z LMM. Od tej chwili dziewczynki stały się przyjaciółkami i były nazywane: Mollie i Pollie).

Amanda Macneill

Diana Barry, wierna przyjaciółka Ani, nie od początku była Dianą. Maud rozważała i inne imiona. Jej pierwszym pomysłem było imię Laura. W rękopisie imię to zostało skreślone i zastąpione Gertrudą. Jednak i to imię z jakiegoś względu nie pasowało Maud. W końcu czarnowłosa towarzyszka Ani zyskała imię Diana i tak już pozostało.

 Po domu dziadków Macneill pozostały jedynie fundamenty, które do dziś można zobaczyć tuż za pocztą w Cavendish. Dom popadł w ruinę po śmierci babci, a tak naprawdę popadał w nią przez kilka lat poprzedzających jej śmierć, kiedy w domu zostały 2 kobiety – babka Lucy i wnuczka Maud. Kuchnia tego domu jednakże przetrwała i znajduje się gdzieś w okolicy New London. Być może kiedyś będzie można ją zwiedzać. W Muzeum Ani z Zielonego Wzgórza można zobaczyć biblioteczkę z domu dziadków i lustro, w którym przeglądała się Maud. W księgarni przy fundamentach znajduje się waga pocztowa i biurko używane w kuchennej poczcie dziadków. Pewnie ta sama waga posłużyła Maud przed wysłaniem manuskryptu „Ani z Zielonego Wzgórza” aż pięć razy. Do 2013r. można było tam również zobaczyć stempel pocztowy z tego okresu, ale niestety skradziono go w maju 2013r.

Kuchnia
Zdj. Mary Beth Cavert
http://lmmontgomeryliterarysociety.weebly.com/the-birthplace-of-anne-of-green-gables-the-macneill-homestead.html

Maud pisała pamiętniki od 9 roku życia, które jednak spaliła w 1889r. Wtedy zaczęła pisać swoje „dorosłe" pamiętniki, w których nie „zamierzała umieszczać wzmianek o pogodzie”. Pamiętniki te następnie przepisała, więc wersja, którą poznali czytelnicy, nie jest dokładnie tym, co zostało oryginalnie napisane.

Pierwsze wzmianki o uczuciach pojawiają się w „dorosłych” pamiętnikach Maud od samego początku. Jej szkolnym adoratorem był Nathan Lockhart, w którym jednak późniejsza pisarka wolała widzieć przyjaciela niż kogoś więcej. Nate (choć nie tylko Nate) był inspiracją dla postaci Gilberta Blythe’a.

Nate Lockhart
http://www.lmmontgomery.ca/fedora/repository/lmmi:4151/OBJ/PDF

Pod koniec XIX wieku na farmie Macneillów produkowano 360 funtów sera i 260 funtów masła. Nadwyżki można było wymieniać z sąsiadami. Poza tym dziadkowie Maud mieli wspaniały sad, którego posiadanie było wówczas rzadkością. Sad ten był inspiracją dla sadu Kingów z „Historynki”, choć sama akcja powieści toczy się w Park Corner.